خداوند هدايت كننده دلهاي بيدار است
هر يك از جانها كه بيند مي رسد جُز تو را هرگز نبيند مي رسد
تا قيامت ديده اش را مي بَرَد از تو رَه را با شهادت مي خَرَد
يا كه عين ديده اش را مي خَري حقّ خود را با شهادت مي بري
صف به صف افتاده از رنج سفر تا يكي آيد چنانَت تا نظر
تا نظر اُفتَد زِ تو بر او، رَوَد نور چشمت رهنمايش مي شود
بر هدايت مي رود در ملكِ دين 80 تا ببيند جانِ جانها در يقين
تا يقينِ دل مسيري ديگرست تا به دل بيند يقينت باورست
باوَرِ دل تا به باوَر مي رسد همزبان بيند به ياوَر مي رسد
ياوَرِ راهِ چنان پُر پيچ و تاب تا رسد بر خيمه ات، گردد سراب
تا سرابِ جانِ خود از رَه بَرَد هر يك از جانها به ديده بنگَرَد
يادش آيد خوب وبدهايِ زمان آنچه گفتي از طريق ديگران
در بِدَر دنبالِ يك جامِ نو است آنكه بُردي تا به سَر رامِ تو است
هر چه گفتي ديده اش شد تا بَقاء از ازَل هم ديده اش شد تا به باء
اينچنين هر چه تو گفتي بُرده است جُز سَرِ كويَت دِگَر كِيْ بنده است؟
يكپارچگي مسير مستقيم توحيد
ديگري راهَش چنان گيرَد زِ دِل كو نبيند جُز سَرِ كويَش سِجِلّ
هر يك از ما خاكيان در مُلكِ دين 90 مي رَوَد تا خود ببيند از يقين:
“راهِ تو با راهِ تو يك بسترست جانِ تو در جامِ جانها پيكَرست”
قامتِ راهَت كه يكجا آمَدَست ما و منها، از كجي، ما آمَدَست
هر يكي بر راهِ خود گيرد سپهر تا تو بيند محورش گرديده مِهر
چون بيندازي تو آن پرده تمام در يقين بيند همه راهَت به نام
هم نزولِ اوّلِ دينَت زِ توست هم به آخر دين و آيينَت زِ توست
چون به راهَت بنده اي آرَد يقين هم هدايت مي بَرَد، هم مُلكِ دين
در بَقايَش بر هدايت، مُلكِ تو روشني گيرد زِ تو، در مُلكِ نو
تا فلاحت جانِ تو، در روشنيست بر هدايت مي رود، خود گلشنيست
تا دروغِ جامِ ديگر در نَهان مي بَري جانَت به منزلها عَيان
راهِ تو از تو، چنين، خود روشنست 100 تا بيابيمَش به منزل گلشنست
هر كه آيد در چنين مُلكي عَيان مي بَري او را، به قرآن، تا به آن
گيرَم از اوّل هدايت را زِ تو تا كه آرَد جان زِ نعمَت رازِ تو
از يَقينِ آخَرَت توشه تمام گيرَد و يك يك بِبينيمَت به نام
مسيرِ هدايتِ انسان با توجّه به مسيرِ تجلّي اسماء الهي
نامِ اوّل را چو رحمان آوَري نام آخـر را به رحمان مي بري
رَحمَتَت را هم چنين بُردي زِ بيم تا كه بينَم نامَت از اوّل رَحيم
باز هم در آخَرِ نامَت رَحيم چون بِبينم، تا رَها گردَم زِ بيم؟
اين هدايت را زِ تو خواهم بِبين بي نَصيب از مِهر، چون آرَد يقين؟
هرگز از خشمَت در اين محور مَبار تا تو را بيند، نه آن رنج ديار
تا كه آرَد چشمه اش جوشِش زِ مِهر خود بيايد در نمازَت تا سِپِهر
دولتت را در چنين خواني سِپار 110 تا زِ مِحرابَش چنان آيد نِثار
دردِ ماتَمها كه شُستي از حبيب خود بيايَد در گريبانش نَصيب
باوَرش بر غيب را چون مي خَري در حضورت غيبِ او را ميبَري
چونكه شُست از غيبتش او مُلكِ تو حاضرت بيندچنين، در مُلكِ نو
تازه بيند زانِ توست آنچه رسيد در حُضورَت ميدَهد آن را كه ديد
تا بِبيند آنكه ديد از او نَصيـب بَهره اش را مي بَـرَد سويَش، حَبيب
بَهـره هايَت از دو پيكر برهَمَند تا رساني آخَرين نامَت تَنَند
نامِ آخر را زِ تـو در انتها گيرد آن رويي كه آيد تا بَقا
در بَقايت هر يك از ما ذرّه شد تا نهايت باقيَت پاينده شد
هر يك از ما را، به جُودَت رو كُني تا به جُود آييم آن را خُو كُني
جُودَت آرَد جُودِ ما را بَرْكَتي 120 اين صفتها را زِ جُودَت ميدَهي
هر صفت از بينهايتهاي تو در تَنَم آيد زِ رحمتهاي تو
تا به تقديرت همي آن را بَري آخَرين جُـودَت برايش مي خَري
جودَت آيَد سويِ ما چون از صَمَد بي نيازي را به ما هم ميدَمَد
تا نيازِ دل صدايت را شنيد بي نيازي را زِ نامت او بِديد
از وِلادَت تا وَلَد راهِ تَن است لَمْ يَلِدْ يُولَد همه جانِ مَن است
تا به تو آيَد زِ يُولَد بُگْذَري بيمِثاليَت به شوكَت ميبَري
زين سَبَب ايمانِ من در مُلكِ توست تا بيايم شكِّ من بَر مُلكِ توست
پس تو حاضر در مثالِ خود شَوي زين مَثَلها در تن و جان مي روي
غيبِ تن فرزندِ همسويي زِ ماست غيبِ جان نامِ تو در خويي زِ ماست
پس چو نامت را به جانم ميخَرَم 130 تا يقين از آخـرَت، جان ميبَرَم
تا هدايت ميكُني نوشت هُمام رستگار آوَر مَرا آن سويِ جام