انسان چه بخواهد يا نخواهد
خداوند او را به مسيرِ هدايت و كمال ميكِشاند
از هِـــدايَت تا سَعــادَت جانِ او مي بَرَد منـزل به منــزل خـوانِ او
چون كه او آيد، همه سَمع و بَصَـر تازه گــردد مي شــود آغازِ فَـــرّ
باز آن بيچاره كـو نايـد بــه تَب كِي تواند جانِ خـود آرَد بــه لَب
ظلمتش از گوشِ دل تا گوشِ سَر مي بَرَد با خود مگـر آيــد سَحَــر
در سَحَـر شايد زِ گوشِ جان خَرَد وَرْنَـــه از مُلْكِ هِدايتهــــا رَوَد
آنكه را تو از نشانــي مي بَـري اي خُدايِ مهــربان شد بي بَــري
كو نگردد از خودش هم تا به خود 270 وَز خودش، او آورد جان را به خود
تا مگر روزي دگــر بر كفـرِ او تو شـوي برتر كه آري ذكــرِ او
خود نِمي داند كه هستَ انْدر جَهان تـو به او آري سخنهايت عَيـان
گر تَوانستـي كه خود از آن رَهَـد مي توانست او سخنهـايت بَـرَد
پَس به او آري چنـان ديــنِ هُدا كه تو پنداري شــده مُلكِ خُدا
من نياوردَم نِشانـي از جُنـون اين تو بودي كه نِشاندي آن فُسون
سِحْرَ اگَر گفتم نه آن سِحْرِ شب است قدرتِ بي انتهايت بر تَب است
ناقِلِ نوري كــه آوردي نشان آنچنان گردم كه خود گردم عَيان
تو به من گوشي دَهي تا بشنود وَز همان نوري دَهي تا دل رَوَد
چشمه يِ گوشِ دل و جان مي دَهي تـو زُلالِ چشمه ات را مي نَهي
من چه بودم جُــز يكي دامَن كشان 280 تو فراري را بياوَردي عَيان،
تا رسانيَش چنين بر مُلكِ دين گوييَش آنجا: «تويي آن اِنْسِ اين»
باز هم از مهربانيهــايِ خـود اي خدايِ مهربان خوان بايِ خود
وَرْ نه ايـن مُلْكِ سُخَنها مي رَوَد ديده يِ بي تابِ جانهـا مي رَوَد
پنجه يِ آفَت دوباره سَـر زَنَد غُصّه و ماتم به دل اخگـــر زَنَد
ظُلمتِ شبهايِ بي قِيدي زِ تـو كوري جانهاي بيمـاري زِ نــو،
مي بَـرَد فرزنـد ايـن آرامِ دل مي كِشانَد غُصّه ها ما را به گِل
آن فضايِ مهرَبانيهايِ تـــو مي رساند ديده ها تا بايِ تــو
پس تو خود حَمدِ مرا خواهي به خود پيشَ از اين حمدِ خودت خواني به خود
اين تويي آنكه زِ حمدت ديده رَست وَز سُجُودش جامِ عالَم زنده است
رحمتت تا بينهــايت بُـرده است 290 “ربّ عالم حَمْـدُلِلَّه گفته است”
گفته و جان هُمامش شد پديد وَز كلامت جامِ قرآن شد جديد