در ترکيب « لِلَّهِ » که از اضافه شدن يک حرف جرّ به لفظ جلاله «الله» تشکيل شده است، کلمه «لِ» حرف جرّ است و از حرف الفبای «لام» و مصوّت «کسره -ِ» تشکيل شده است.
«لام مکسور لِ» ديگر حرف الفبا نيست و يک کلمه است. اين کلمه مانند حرف جرّ «بِ» اسمِ بعد از خود را مجرور می کند.
حرف جرّ «لِ» در اين ترکيب به معانی « برای ، مالِ ، مخصوصِ ، شايسته» است. مفهوم اين کلمه مانند ساير حروف جرّ بستگی به فعلی دارد که اين حرف به آن تعلّق می گيرد. توضيحات بيشتر در سطح 2 می آيد.
ترکيب « اللّهِ رَبِّ » يک «صفت و موصوف » است. پيش از اين دانستيم که صفت يک نقش تَبَعی است و اِعراب آن دائمی نيست و تابع اِعراب موصوف است.
در اين ترکيب کلمه «رَبِّ» صفت «اَللهِ» است. لفظ جلاله «اَللهِ» مجرور به حرف جرّ «لِ» است. صفت آن يعنی «رَبِّ» نيز از اِعراب آن تَبَعيّت می کند و مجرور می شود.
«رَبِّ» در مفرد و مذکّر و معرفه بودن نيز از لفظ جلاله «اَللهِ» تَبَعيّت می کند. رَبِّ معرفه به اضافه است و به اسم بعد از خود اضافه شده است.
ترکيب « رَبِّ ٱلْعَالَمينَ » از اضافه شدن «رَبِّ» به «اَلْعَالَمينَ» تشکيل شده است، پس «رَبِّ» مضاف و «اَلْعَالَمينَ» مضاف ٌ اِلَيه و مجرور است. علامت جرّ در «اَلْعَالَمينَ» ياء است. «اَلعَالَمينَ» اسم جمع مذکّر سالم است.