مثنوی قرآنی، برداشتی از آيات 1- 20 سوره بقره 1

هم مسير بودن خلقت موجودات با پديداري كتاب هدايت

چون زِ شكّ رَه كتابت شد تُهي  50   خود بيايد سوي جانت متَّقي

در چنين راهي كه آوردي نشان        كَس نَبيند انحرافي جُز زِ جان

 پس تو خود، آور نِدايي بر همه         تا بگيرند توشه­ ات، مي­ بَر همه

بي نمازي از سكونِ جانِ ماست         تا بِبيند دل، نمازِ او بپاست

   با نمازَت توشه­ ات گيرد تمام          تا سكون آرَد بميرد آن هُمام

   اصلِ اوّل در حضور جان ماست       غيبت از ما و قصورِ جان ماست

   چون حضورت را ببيند، غيبتش        در حضورت باور آرَد قسمتش

باوَر جان، دل به معراجت بَرَد           وَز نمازِ ديگرش، جانَت بَرَد

     جانِ توپيكر به پيكر مي­ نَهد          توشه­ يِ مهرِ تو را بَرّ مي­ دهد

   تا كه او روزي بگيرد از سپهر      حاضرش آري اگر بارَد زِ مِهر

   مهرِ او چون مِهرِ تو افزون كُند   60    توشه­ اش از مهرِ نو افزون كُند

     دلْسِتانَت باز مي­آرَد نَماز            تا حُضورِ ديگري گردد نياز

       گر نيازِ دل حضورش رو كُنَد       زان همه غيبت به حضرت خو كُنَد

   ديگر اين جاني كه مي­ گيرد تمام         توشه­ اش را از تو اِي بامِ هُمام

   كِي دريغ جانِ خود را مي­ بَرَد          در نمازش(ع) آنچه دادي مي­ دَهد

معصومين عَلَيْهِ­السَّلام انسانها را به صراط مستقيم هدايت مي­ كنند

     جان چو اينجا مي­ رسد ديگر تمام     گردشِ ديگر نيابي بر هُمام

در صِراطَت بُرده­ اي او مستقيم       تا به ادراكش رساني بُشر و بيم

   گر بگيرد آنچه مي­بيند زِ تو        خود، يقينش ، مي­ رساند ملكِ نو

       اين نوِ تو با يقينش آورد          جان تو جانها به منزل مي­ بَرَد

آنكه را آورده او بر گِردِ مِهر       مي­ بَري تا می رِساني بر سپهر

تا به انفاقش رساني زانچه بود  70   رنج جانهايت(ع) چنان بيني كه بود

از يكي ايمن زِ چشمِ خود(ص) كه ديد      تا هزاران ديده كو ديد آنچه ديد

     بُرده­ اي بر گِردِ يك محور كه­ اي     تا رساني تا چناني كه تويي

   هر يك از جانها كه بيند مي­ رسد         جُز تو را هرگز نبيند مي­ رسد

   تا قيامت ديده­ اش را مي­ بَرَد          از تو رَه را با شهادت مي­ خَرَد