تنها راه نجات از نفاق و ريا و ورود به صراط مستقيم
پناه آوردن بنده به خداوند است
خلوتِ ما خاكيــان با خويِ ماست تو چنان ما را رسان كو رويِ ماست
اين هَمــان اندازه يِ من در نهـاد تو كه داني جهــلِ من از من بِــزاد
علمِ تـو دانش به جــانم مي دهـد تا دَمَــــد، افسردِگيهــــا مي رود
پس تو اِي روشنگرِ جــــانِ همه بي نمـــايش خوانَـم از خـــوانِ همه
تا به ســويِ تو، تمـــاماً رو كُنَم در سجـودِ خود، به تو من خو كُنَم
ظلمت و ديـــوِ درونِ خــود بَرَم تا تـــو با دينَت درونِ خود خَــرَم
از سكوتِ مِهْــرِ تو گردَم رَهــا 230 تا قيــامت مِهْـــرِ تـــو باشد روا
داده اي چون روشنيهايت به مِهْـر من چنين خواهم زِ تـو راه سپهْـــر
وَرْنه اِي مِهْــرِ همه روشنگــران كِي رَهـا گردم زِ خواهشهــايِ جان
بنــده يِ درگــاهِ آن علمَت مَنَم تا قيــامت هـم نمــازت مي خَــرَم
تا نيــازِ من به سويَت شد تَمام خود بيايَم تا به مِحــرابَت زِ بام
ديگـر آن اندازه هـايم مي دَهي من نگفته آنچـه خواهم مي دَهي
بي نيازَ از تو دِگَـر باره مَبـاد آنكه استهـزا كُنـي از رويِ داد
گر بفهمد مسخَره، لطفِ تو را خود بيايد سوي تو زان سُخْــرِ با
بِسْمِ اوّل سُخْرِ تو جان را دَهَد جامه يِ نو، از دَقايِقها، خَـرَد
قسمَتِ هر روزه اش از ذكرِ تو مي بَرَد نامَت به جان، با فكرِ تو
تا دوباره جــانِ تو در او دَمَد 240 از تَمَسْخُرهاي جانَتْ مي رَهَد
زين سَبَب راهَت به راهَت مي بَرَد كان نهادي، تا به سويَت مي بَرَد
هر كه آن سو را بجويَد، مي بَرَد خود به آن سويي كه گويد، مي بَرَد
همراه شدن همه ي هدايت خواهان در مسير مستقيم هدايت
و رسيدن به منزلهاي شايسته ي خود
مَرحَبا بر دولتِ اين ملكِ ديــن كه زِ اوّل تا به آخـر شد يقيـــن
هرچه مي گويد زِ مُلكي كه گذشت باز مي بيني كه آمد تا به دشت
برقِ اين خانه چنان بنموده راه تا دِگر هرگز نگيرد دل زِ راه
فردِ ما در بيكَرانِ جانِ توست اين كَران تا آن كَران از آنِ توست
يك شبي بيمار مي ميرَد زِ تَب روزِ ديگر گيريَش او را زِ شَب
من چه گويم اين تويي آرامِ مِهر تا قيامت مِهرِ تو سازَد سِپِهر
ديگر از گوشِ هدايت، كِي توان خود بِبُرد و شد كَرَ از نامَت رَوان
تا قيامت نامه ات را ميخَرَم 250 هرچه مي گويي در آن، آن ميبَرَم
گفته ام يك راه را تو مي نما گفته اي راهَم همان يك راهِ ما
پس در اين مِحرابِ مِهْرَت تا اَبَد يكسره همراه گَردان تا صَمَد
يك يِكَ از نامت بر ايـن بنده بِنِه نامه يِ خود زين مَثَلهايَت بِده
رُخصَتَ از فرجام را بر ما بِتاب تا قيامت رويِ ما را زان مَتاب
فُرصتي ديگر اَگر خواهي دهي جُز به بُودِ مِهرِ خود كِي مي دَهي
در پَنـاهِ مِهرَت آن چاره تمام يكسره گيريم راهَت را زِ نــام
خارج شدن سركشان از مسيرِ هدايت
و ورود به مسيرهاي انحرافي كه موجب سرگرداني است
از سكـوتِ دل به استهزا بَري سركشان را تا به گردابِ كَري
چون ضَلالَت را پسنديد و برَفت مي دَهي او را زِ ظلمت هر چه رَست
اين همان هُزءِ خداييت بـه او كو نبيند خود شده خود را عدو
دشمنِ دين دشمنِ جانِ خودَ است 260 تا رساند دل به دين زانِ خودَ است
ظلمتش را چـون به آتَش مي بَرَد ديگرَ از علمِ هـدايَت كِي خَرَد،
جامه يِ نو، تا بپردازد شَبَش از سكوتِ دل كُنَد راحت تَبَـش
خودبَري تا روزِ دين آيد پَديد بَعدِ آن دينَ است تا آيد بِديد