مثنوی قرآنی، برداشتی از آيات 1-20 سوره بقره 4

آمادگي بنده براي برپايي نماز

و اثر نماز براي حركت سريعتر در مسيرِ هدايت

با خيانت كِــي توانَد شد فُسـون             آنكه محرابَش زِ مِهــرَت شد فزون

بارِ ديگــر او زِ روزي مي­ دَهــد             شامِ خود را هم به روزَت مي­ نَهـد

تا دِگر شامي نَمانـــد در نَهـــاد             هر چه مي­ گيرد، همه نامِ تـــو شاد

باز هــم تا آن فَــلاحِ مِهـــرِ تو             مي­ رَوَد تا تــو بگيري ذِكـــرِ نو

ذِكرِ تـــو تا انتهـــاي بـــودِ او             مي­ بَرَد جـــانَت كه گردد سودِ او

بهـــره­ يِ اين بودَنِ مهــرِ تو باز    190  مي­ بَرَد جانَش به محــرابِ نمـــاز

اينچنين بر گِـردِ دلدارَش چنيــن              خود بگردد تا بگيرد آن زميــن

هر چـه را بر مُلكِ افزونهــايِ او            مي­ نَهي، خود مي­ شود جويايِ او

تا دِگر مُلكـــي زِ مُلكِ ما بَقـــا             زو نمي­ مانَـد كه گيرَد تيــره­ ها

هر چه مي­ يابَد تماماً روشني است             تا قيامِ جانِ آخر گلشنــي است

بر سَرِ محرابِ مِهـرَت آن سَبوي             پُر زِ رِزْقَت مي­ شود تا روزِ گُوي

گويِشِ اوّل به نامِ تــو بخاست            هرچه بودَش شد،زِ نامِ تو بخواست

تا كتابت اينچنيــن آمد تمـام             بر همه آن خاكيـان تا روزِ كـام

گر بگيرندَش به قيمتهـا كه بود            پُر نصيب آرَد بـه قسمتها كه بود

ريا و نفاق بزرگترين مانع هدايت به صراط مستقيم است

بي­ نصيب است آنكه آمد با ريا             رونقي آورده، نِــي زان بايِ با

خنجرش را از درون ناورده خويش  200   مي­بَـرَد در راه تا آورده خويش

كِي تواند توبه جانش را خَـرَد             او زِ اوّل آن گُمـانش را بَـــرَد

هر چه مي­ گويد كه من هم با تواَم          تو به او روزَم نمـودي كه نـواَم

نويِ من اندوهِ جانش مي­شـود             از تو نه، زَ اندوه جانَش مي­رَوَد

خُدعه بَر تو كِي تواند زد نَفَس            كو زِ جايش آنچنان گرديده پَس

آنچِنان از خود به خودها در شده            كه نمـي­ يابد هُمامش كَــر شده

آنكه افزون كرد اَنـدوهش، تويي            اين تويي درمانِ محزونش، تويي

دوري از تو، دردِ بي­درمانِ اوست            چون بيايد، بودِ تو پيمانِ اوست

او نمي­داند دروغش در نَهاد             جانِ او بُـرده زِ رامشهايِ داد

درد را او مي­كشد، امّا به روي           آنچنانَش مي­نَمايي كه زِ خُوي

در درونَش جلوه­ يِ جان مي­بَرَد   210      او به ظلمت نامِ جان را مي­خَرَد

باز هم در انتِهايِ اين سخـن           غُصّه­ اش شد دردِ بي­درمانِ تَن

چون بگويندش: بيا درمان بگير            درد را افزون كُند، گويد: بِمير

مُردَنَش از جان، چنان آيد به سَر           كه بميرَد در خودَش، آن بي­ثَمَر

او نمي­دانـد كه مُردَنهاي او            آنچنان گيرد همه جانهــايِ او

زانچه از اوّل بدان رويش نمود           رويِ خود گردانده آن خويَش نمود

تا سِفاهت مي­بَرَد نامِ دَرون            او نمي­دانَد كه خود گرديده دُون

تا بيايد آن طبييبش، كه بَس است         خود به بيماري زَنَد، دل نارَس است

غيرِ تو، كه مي­ تواند جان دَهَد؟            آن شياطينِ درون خوان مي­دَهد

سُفره­ اش رنگين شُدَ از ذكرِ ركود           ديده­ اش در خوابْ اَز فكرِ سُجود

خَتمِ او جَهلَ استْ اَز انـدازه­ اش   220    در سفاهت مي­رَوَد تا ســايه­ اش

اين چه بي­ قِيدي اسْتَ از خودآوَري           تا به خود اندوه و دردَش شد نَبـي

او چو از خود سركشانه مي­ رود            بندِ خود از جان بگيرد مي­دود

بر شياطينش چنان روي آوَرد           كه نَمايِشْ اَز هَمان خوي آوَرد