مثنوی قرآنی، آيات 40-64 سوره بقره 2
رسيدن مؤمنين به مراتبِ کمالِ فردی و اجتماعی خود
با هدايت تشريعی
بعـدِ آن راهَت بـه سویِ جمعِ تـو آشِکارا می بَــرَد تـا بـایِ نـــو
هـر يکَ از ما خاکيان در آن رَوَد غافلَ از خود مردمی در آن نَهَد
نِـی زِ جانـی کَـز خِـرَد بهـره بَرد بَل زِ نامــی کَز کِتابَت می خَرَد
وَرْ به صبرَ اندازه گردد تا درون خود، نمازش می رساند تا به دون
چون خشوعش مـی بَرَد رنجِ نماز تا تــو اِی والا، بَــرَد مُرغِ نيـاز
تا ببيند راهِ تـــو را زيـن گُمان اين تويی او را بخوانی زين و آن
نعمَتِ تـــو بـرتـر آرَد جـانِ او تا ببينـد، "نعمتت شـــد زانِ او"
وَرْنــه اِنْعامَت زِ او هم می رود هــر نِشانِ بـرتــری هم زو رَود
تا به روزت کَز من و ما شد نهان يکّــه و تنهـا بيايــد او عَيــان
گر بترسد از چنين روزی که ديد می رسانی جمعِ يارانش بـه ديــد
از شفـاعت می بَــرَد توشه تمـام تا شود شـافع بـرايش آن هُمــام
تنها ماندن کافر در دنيا و آخرت
وَر بپـــوشد حقّ تـو را باطلش هرگـزش نايـد نظـر تا آجِلَش
زين سبب ميـرد زِ روزِ حَقِّ تـو عاجلش گيـــرد زِ او آياتِ نو
چون نَگيــرد او زِ تـو آياتِ نو خود بِسوزَد ديگـری نايد زِ تـو
پرده بـر رویِ خود از ديگر هُمام می کِشد نايَد به روزِ تـو تمام،
تا بِگيـرد آن شفاعت نامـه اش در حريمـی که بخواندی واژه اش
غافل از تــو سویِ محـرابِ دُعا می رَوَد تا خــود رسانَد تا بَـلا
از بَـلا ايمن نيايــد آنکـه دل 540 از هدايَت می بَرَد رَه سویِ گِل
حقِّ تـو در باطِلَش پوشيده ماند از کتابَت آيَتِ انــديشه خوانــد
از خِـرَد جان را تُهی کرد و نديد قامتش تنهـا بــه محرابَت رسيـد
کِـی تـوانَـد جُز به صبر آرَد تمام پيکَـــرَش را تا قيــامِ آن هُمـام
کــو بــه لـرزه پيکر و دل آوَرَد در مُصَلّايــی که از تـو می خَرَد
بـا گُمــانِ ديـــدَنت در انتهــا کـو صَبورش کرد و بُـردَش از بَلا
نامه ات انديشه سازِ جـانِ ماست وَز درونَش ديـده ی جانها بپاست
پاک شدن مؤمن از گناهان و خطاهای پيشين
با استقامت در مسير هدايت تا رسيدن به علم
تا قيــامِ دل بـــه محرابَت رَسَــد خنجــر از سينه بُرون آيـد، رَمَـد
دل زِ محرابَت بَــرَد تا گـورِ عشق کـو پـديـد آورده گوساله زِ رِزْق
بی خود از خود تا به خود گيرَد دُعا وَز درونش تا به تو گيرَد هُــدا
از هدايَت تـا بشويـی جامه اش 550 می رسانـی دل به قَدرِ نامه اش
گـر چنين نامـه که دادی آن بـه او خارج آرَد دل زِ غفلَت تا بـه گُو،
می رسانی موسیِ جانش به عِلْم می دَهيش آنجا هر آنچه شد به حِلْم
پيروی مؤمن از رهبر الهی زمانِ خود
تـا قيـاس دل چنيـن انـدازه شـد رهبـرش آری، همــان پيمـانه شـد
گـر شناسـد رهبـر و گيـرد تـمام آنکه آوردی، شود خود يک هُمام
فارغ از صبـرِ نـماز و ديـده بـاز مـی رَوَد تـا روزِ آخـر پُـر نيـاز
چـون ببيند می دهی پاداش مهـر خـود بگيـرَد اندرونَش تا سپهــر
از همان کوهـی که شد بالای سر تـا هـزاران ديـده انـدر بُـرجِ فَـرّ
می رساند توشه اش را پُـر دَوام تـا کشانـد ديـده اش را تا هُمـام
راهِ بی بيـم و غَـمِ اعمالِ خيـر 560 خـود پـديـد آيـد برای اهل ذِکر
گـر بـه يادِ هر يک از نعمت دَوَد با وفـايش تـا بـه کـوهِ آن رَسَـد
ديگــر از تَرسَت نمی لَـرزَد دلـی کـو بـه يادَت بسته ميثاقِ وَلـی
چون زِ ترسَت ايـمن آيـد مَهديَت رنـجِ وامانـدن نيابَـــد هـاديَت