مثنوی قرآنی، برداشتی از آيات 1-20 سوره بقره 3

رابطه كُفر بنده با انكار اسماء تجلّي يافته خداوند

بي نصيب از مِهرِ تو انــدك به نام        تا بيايــــد از همه راهت به شام

تا تو قرآن مي ­بَري بر ذكر مِـــهر        هر زمان آورده­ اي راهِ سپـــــهر

خودرُويِ بي­ انتها بيــــن، متَّقيست       آنكه تَرسد از تو در دين متَّقيست

تا سعادت بِيْـنِ اين دو، راهِ توست        تا به محرابَت رَسَـد، گمراهِ توست

هر يكــي در جامه­ يِ خود باز ماند        كفـــر مي­ گيرد زِ نامي كه نخواند

چون زِ نامت او تُهي گرديده خويش       بي تو مي­ميـــرد درونِ جامِ ريش

از بُرون خَتمــي زَدي بر دل نديد        از درون ختــم است بر آنكه شنيد

هــم بُرونش هم درون از ذكر تو        چون تُهــي شد جانَش آرَد كُفرِ تو

تغيير مسير هدايت بنده از هنگام تبديل بشارت به انذار

كُفرِ او خود يك عذابِ ديگر است   140  تا رَسَد جانش بِدان يك پيكر است

بي نَصيب از مِهـــر مي­ گردد تمام       در خودش مي­ ميرد آن بيچاره رام

ديگر آن آغـــوشِ پُر مِهرِ حَبيب        كِي تَواند بهــره­ اش كرد از نَصيب

مي­ زَنَد فـــــرياد بر واپَس رُوان        ديگر آن مهرَش شود انـــذارِ جان

تا زِ قــدرَت دل به فريادش رَسَد      توشه­ يِ بيمـــي در آن جامَش نَهَد

باز هــــم از روزِگارِ واپَســــي        تا رَسَــد جاني به رَه گردد كَسـي

مِهــرِ تو در رَه به او هم مي­ رَسَد        هر كه باشد، گر بيايَـــد، مي­ رَسَد

بيرون رفتن كافر از مسير رحمت الهي با انكار تمام اسماء تجلّي­ يافته

رحمَتَت روزي زِ جانـــي مي­ بَري        كو چو سنگي از جهانـش مي­ خَري

بودِ او نابودِ مرگ است از سِتــم        تا بيايَد كوهِ سنگ است از سِتــم

نه از نيايش، نــه زِ رزقِ ديگَري        هرگزَش راهي بِدو نارَد نَبـــــي

سَر زِ سجدَت باز كرد او خود زِ تو150  مي­ رَود در خود به دور از مِهرِ نو

خود عذابَـــش مي­ دهد بي­ مِهريت        تا بيــــايد، مي­ رود بي­ مِهريَت

هنگام يقين آوردن كافر روز قيامت است

چون تو هم حاضـر به روزِ آخَري        بر چنان جاني كه گُــم شد از بَدي

ديده بُگشايد كه فرجامــــم نديد        اين دو چشمم نامِ جانانــــم نديد

پَرده از چشــمِ تَبهكـــارش بَري        دوريِ خــود از پديـــدارش بَري

تا بيايد ديـــده بُگشايد، شنيـــد        آن زَفيــــرِآتشِ نايَش كه ديــــد

دِل زِ بيــداريِ گوشش رنجـه شد        خنجــر از عُمقِ درونش پنجـه شد

سَر به صورت مي­ بَرَد ديــوِ درون        ديـده هم بي خواب گـــردد از بُرون

حســرتِ آرامِــشِ گـــرمايِ تن         از لَهيـــبِ آتَـــشِ رســـواي تن

خودخــوري تا روزِ ديگر در نَهاد        باقــيِ جانــش شـــود تا روزِ داد

باز هــم گر فرصتـــي دادي به او 160 مي­ بَرَد نـــوري كه بِنهــادي به او

از تبِ رســواييش گـــردد نهـان        پيكـــري مانَد از او، بي­ سـوزِ جان

نارِ او آتَـــش به پنـــدارش زَند        در لَهيبَش پيكـــرِ جانَـــش بَــرَد

ديگر آن روزي كـه آوردي نِشان        جِز به آتش هرگزش نايـــد زِ جان

خداوند با هر توبه شخص را به مسيرِ هدايت

و دريافت رحمت خود بازمي­ گرداند.

دستگيرِ آن كسي گـــردي كـه او        قبلِ آتش ديـــده­ اش شد تا بـه او

تا كه بينــد آتشِ دل، خـــود رَوَد        از چِنان كردار جاهل، خـــود رَود

دامِ دل را از درونِ خــود شنيـــد        ديده بگشود و حســـودِ خود بديد

دل زِ آن آتش به سويِ نــورِ جان        روزَني بگشود و مؤمن شـد به آن

آن تَبِ رســـــواييش از دل زدود        پاك مي­ گــرديد و در رَه مي­ غُنـود

تا بيايد روشنـــي گيــرد زِ جــان        قامَتِ دل هم بيامـد تا به خـــوان

آمادگي بنده براي دريافت هدايت تشريعي پس از پاك شدن از شرك

پــرده را افكنــد و ديدار نَبـــي 170    بُــرده جانــش تا به پندارِ نَبـــي

با پَيامت چون بيامـــد در نمـــاز        در رَه اُفتاد و خُــــداييَت نيـــاز

در نمــــازَش چون نياز خود بديد       خود بيــــامد تا ندايش شد پديد

مؤمنِ درگاه تــو كِـي پيكر است        در رَهَت تا به قيـامت سَروَر است

جامِ امروزِ جَهــان پُر جانِ توست        تشنه­ يِ درمـــانِ اين قرآنِ توست

مُهـرِ بي­ نامي زِ جــــانِ ما بِشوي        دِل بِبَر آوايِ جــــان آرَ از سَبوي

ديـــده بُگشا بر تمــــام راهِ خود       پيكرِ پُر جــان بشوي از جـاهِ خود

از هِدايت گوشِ جان را پُــر كُنيم        پُر نَصيب از مِهــر گشته دُرّ كُنيم،

آنچه را بر جـــانِ پيغمبر دَهـــي        وآنچه را بر آن هُداهـــايت نَهـي.

خنجَـــرِ اين سينـــه را تا انتِهــا        از زَرِ نــابِ هِــــدايت تا بَقــــا

مي­ بَري در عُمقِ بودنهـايِ بـود   180  تا دِگَر هرگز نَيـابي جُز سُجــود

باز هــم در انتِهـــايِ بــودِ مــا        خوشـه مي­ چينـي زِ بايِ جُـودِ مـا

تا قيـامت مي­ بــَري راهــم چِنان        كو نِمودي روزيَـم را تـو در آن

بَعدَ از اين ديگَـر زِ محـرابِ تو كِي        سَر بُرون آيد كه گيـرَد بي تو مِي

يكسَره بنـده­ يِ درمــانِ تـو است        تا قيامت جانِ او جـانِ تــو است